අපි ඔහු නමි කරන්නේ කේරළයේ අවසාන බොහිමියානු කවියා ලෙසය නමින් හේ අයියප්පන්ය . 

ඔහුගේ සිරුර 2010 ඔක්තෝබර් 21 වන දින තිරුවානාථපුරම් හි තම්පනූර් වීදියක තිබියදී සොයා ගන්නා ලදී. කවියා හඳුනා නොගෙන පොලිසිය ඔහුගේ සිරුර මහ රෝහලට ගෙන ගියේය. තවදුරටත් කිසිවෙකු හඳුනා නොගෙත් ඔහුගේ දේහය රෝහල් මෘත ශරීරාගාරයේ තබා තිබුණු අතර පසුව 2010 ඔක්තෝබර් 22 වන දින දහවල් වන විට හඳුනාගෙන ඇත. ඔහු 2010 ඔක්තෝම්බර් 23 කේරළයේ විශිෂ්ටතම කවියාට හිමි ‘‘අසන් පුරස්කාරමි ‘‘ සමිමානය ලබා ගැනීමට චෙන්නායි නුවරට යාමට නියමිතව තිබිනි. ඒ අසම සමිමානය තම දෝතට තුරුලු කර ගැනීමට දින දෙකකට පෙර හේ අවුරුදු 60 කදී සිය ඡිවිතය අවසන් කලේය
අයියප්පන් පදික වෙිදිකාවක මිය යා යුතු මිනිසෙක් නොවෙි එක්සත් ජනපදයේ ට්‍රැවන්කෝර් ප්‍රාන්තයේ සහ කොචින්හි (වර්තමාන කේරළයේ) නෙමෝම්හි ධනවත් රන්කරු පවුලක උපත ලද ඔහුට ඉතා ඛේදජනක ළමා කාලයක් තිබුණි. ඔහුගේ පියා ආරුමුඛම් මිය ගියේ ඔහුට වයස අවුරුදු එකේදී, බොහෝ විට එය වස පානය කිරීම නිසා විය හැකි බව කියවෙි. තම පියාගේ මරණය සියදිවි නසා ගැනීමක් ද ඝාතනයක් ද යන්න තමාට විශ්වාස නැති බව පැවසූ අයියප්පන් තම පියා දිවි නසා ගන්නා විට සිය මව ගැබ්ගෙන සිටි බව කවියක ලියා ඇත. ඔහුට වයස අවුරුදු 15 දී ඔහුගේ මව වූ මුතම්මාල් ද අහිමි විය
අනාථයන්ගේ වේදනාව කවියක් බවට පත් කිරීමේ නිර්මාණශීලීත්වයෙන් මත් වූ අයියප්පන් ගෙදර නොගියේය මක් නිසාද ගෙදර ආදරය නොතිබිනි, පදික වෙිදිකාවල හෝ කඩ වැරෙන්ඩා මත නිදාගෙන කවි ලිව්වේ - ජීවිතය පිළිබඳ නොකිලිටි නිරූපණයකි. ඔහුගේම වචන වලින් කිවහොත්, දුප්පත්කම සහ අනාරක්ෂිත බව ඔහු කවියෙකු බවට පරිවර්තනය කළේය.
ප්‍රධාන ධාරාවේ සහ සමිමාන පිලිබද ඔහුට කිසිදු උනන්දුවක් නොතිබුණි. අයියප්පන් ගේ කවිය සහ ජීවිතය වෙනස් දෙකක් නොවීය. කවියෙකු ලෙස ඔහු විවෘත මනසකින් සහ හදවතකින් තමාට සහ බාහිර ලෝකයට සත්‍යව සිටීමට හැකි වන පරිදි සියලු ඉන්ද්‍රියයන්ගේ තාර්කික විකෘතියක් සොයමින් සිටියේය. මත්පැන් ඔහුගේ ඉඳහිට මිතුරෙකු නොව, ඔහුගේ නැතිවම බැරි සහකරු විය. සියල්ලට පසු, ඉලක්කය ඔබව ඉක්මවා යාම යනු. කවියා එය වෙනුවෙන් කල කැපකිරීමය එනමි අයියපන් කලාව උදෙසා බිවිවෙිය. හේ
හැම පැත්තෙන්ම අරාජිකවාදියෙකෙි. සෑම විටම සංස්ථාපිතයට එරෙහිව කැරලි ගැසූ කවියෙකි. අයියප්පන් සිය ජීවිතය උපරිමයෙන් සැමරුව අතර. ඔහුගේ බොහීමියානු ජීවන රටාව ඔහු සෙසු අයගෙන් කැපී පෙනුණි. ඊනියා බුද්ධිමතුන් ඔහුට සමච්චල් කළ නමුත් ඔහු එ්වා මායිමි කලේ නැත.
මිය යන විට හේ 1999 දී කාව්‍ය සඳහා කේරළ සාහිත්‍ය ඇකඩමි සම්මානයෙන්ද 2010 වර්ෂය සඳහා මලයාලම් සාහිත්‍යයේ ඉහළම සාහිත්‍ය සම්මානයක් වන අසන් ස්මාරක කවිතා සම්මානය ද දිනා තිබිනි.

උපාලි ජයසිංහ විසිනි