තාත්තා

අද ජූනි 21වැනි දා. අද ද මට මගේ තාත්තා සිහිපත් වී ය. 1998 අද වැනි දිනෙක තාත්තා අවසන් ගමන් ගියේ ය. ‘තාත්තේ’ කියා ඉන් පසු ව කිසි දිනෙක අමතා නැත. ලොකු තාත්තේ ලෙස හෝ වැඩිහිටියෙක් වෙනුවෙන් 'තාත්තා' ලෙස කියවුණ ද ඒ හැඟීම වෙනස් ය.
මේ තාත්තා ලක්ෂ්මන් විජේසේකරයන් ය. අප හඳුනන්නේ නොසෑහෙන කලක සිට ය. ඒ විහඟගේ හා අමාගේ තාත්තා ලෙසිනි. ඒ තාත්තාත් මගේ තාත්තාත් මුණ ගැසී නැත. නමුත්, මගේ තාත්තා ලක්ෂ්මන් විජේසේකරයන්ගේ ගීයක් මුමුණනු මට ඇසී ඇත. ඒ ‘ඇති දේ ඇති සැටියෙන් ලොව දකින මිනිස්සූ’ නම් ගීතය යි. මගේ තාත්තා හා මා ඉන්නා පින්තූරක් නැතත් ඒ තාත්තාව සිහිපත් කරණු පිණිසත්, මේ තාත්තාට කරන ආදරයක් ලෙසත් මේ ඡායාරූපය එක්කරමි.

පොළොවේ බිම අහසේ ඉම ​​බෙදන ලෝකයේ
දහමේ ගුණ පත්ඉරු තුළ නිදන යාමයේ
ඉඳහිට හෝ සපැමිණ සිත් සතන් සැනැස්සූ
කරුමේ කිම වඳවෙන මල් සදිසි මිනිස්සූ...

-ගී පද- වසන්ත කුමාර කොබවක

නිර්මාණවේදී සංජය ඈපා සෙනෙවිරත්න විසින් සිව් වසරකට පෙර ලියා 20.06.2024 යළි පළ කළ සටහනකි.