90 දශකයට පෙර ලාංකික සිනමාව තුළ රැඩිකල් ඇප්‍රෝච් එකක් ගත්ත පිරිස එකල සිනමා ප්‍රතිශතයට සාපේක්ෂව හරිම සීමිතයි. මට සාපේක්ෂව ලෙස්ටර් ක්‍රාෆ්ට් එක වෙනස් කරපු පුද්ගලයා විතරයි. ඒත් ඒක ලංකාවට සාපේක්ෂව මරු වැඩක්. ලෙස්ටර්ගේ සිනමා භාවිතාව තුළ මාව ලොකුවට හොල්ලන්නේ නෑ. හරිම ඔඩ් ෆීල් එකක් ලෙස්ටර්ගේ ගොඩක් ෆිල්ම්ස් හරහා එන්නේ. ඒත් ලෙස්ටර්ගේ සිනමා මැදිහත්වීම සුළුකොට මම සලකන්නේ නෑ. අපි මේ දැන් ප්ලේ කරන්නේ ලෙස්ටර් මූලික වෙලා හදපු ග්‍රවුන්ඩ් එකේ. ඒ ගරුත්වය හැමදාම ඔහු වෙනුවෙන් තියනවා. ඔහුගෙන් පස්සේ ලාංකික සිනමාවේ ප්‍රභලම වෙනසක් සනිටුහන් කරන්නේ පතිරාජ සහ ධර්මසිරි.

මට සාපේක්ෂව 90 ට පෙර සිනමාවේ ප්‍රභලම මැදිහත් වීම ඒ දෙන්නා. එයිනුත් පතී වාමාංශික දේශපාලන භාවිතා හරහා දේශපාලනික සිනමාවක් යෝජනා කරද්දී ධර්මසිරි ජීවිතේට ගොඩක් ළඟ සිනමාවක් ගේනවා. මම වඩාත් කැමති ධර්මසිරිට. ඔහුගේ සිනමාවට. පතිරාජ පසුකාලීනව නිර්මාණ වලිනුත්, සිය අයිඩියෝලොජි අතිනුත් වැඩ වලිනුත් අතිශය පරිහානියට පත්වෙද්දී ධර්මසිරි ඔහුගේ සුපුරුදු පොසිශන් එකේ ඉන්නවා. සමහර නිර්මාණකරුවෝ තරුණකාලේ තිබුනු රැඩිකල්කම වයසට යද්දී නැති වෙනවා. ඒ වෙලාවට තමයි හිතෙන්නේ ඒ අය අකල් මරණයකට මුහුණ දුන්නනම් මීට වඩා හොදයි කියල. කපුගේ සහ සේකර කියන්නේ එහෙම බේරුනු දෙන්නෙක්. ධර්මසිරි සහ අජිත් තිලකසේන කියන්නේ වයසට ගිහිනුත් තාම තරුණ වෙලා බේරිලා ඉන්න දෙන්නෙක්, පණ පිටින් මැරිල වගේ ඉන්න ප්‍රවීන නිර්මාණකරුවන් අතරේ. ධර්මසිරි ෆික්ශන් එකකට දෙදාහෙන් පස්සේ මැදිහත් වෙන්නේ නැත්තේ කරන්න පුලුවන් කාලේ කරපුවා ඇති නිසා වෙන්න ඇති. හැබැයි එහෙම ඉන්න එක වටිනවා. දැන් කරන්න ගිහිල්ලා නාගන්නවට වඩා.

ධර්මසිරි බණඩාරනායකගේ තුන්වෙනි යාමය ආයේ බැලුවා. ඒ ෆිල්ම් එකත් එක්ක තමයි මේ දේවල් ඔලුවෙ මෙහෙම පෙල ගැහෙන්නේ. ලංකාවේ ප්ලොට්ස් ඒ කාලේ කොච්චර ඉදිරියෙන්ද කියල හිතෙන්නේ මේ වගේ ෆිල්ම්ස් හරහා. ඒ සිනමා භාවිතාව ඇත්තටම දැනට සාපේක්ෂව ඒ කාලයට අනුව ගොඩක් ඉහල තැනක තියෙනවා. දැන් අපේ සිනමාවේ කතන්දර නැතුව වේලෙද්දී 70-80 කතන්දර කලාව දියුණු මාවතකට ගෙනියනවා. තුන්වෙනි යාමය ගැන ආයේ කතා කරන්න වෙන්නේ මේ කතන්දර කීමේ කලාවට එක් කළ වෙනසත් එක්ක. එකලට සාපේක්ෂව නැවුම් ආකෘතියක බිල්ඩ් වුණු 'තුන්වෙනි යාමය' මේ මොහොතේ බුඩීගේ 'නිම්නයක හුදෙකලාව' සමග කාලානුරූපි අරගලයක නිරත වෙනවා. හැබැයි 'තුන්වෙනි යාමය' කරපු ධර්මසිරිට බුඩීගේ 'නිම්නයක හුදෙකලාව' මිස් වෙනවා.

දැන් කාලෙකට කලින් නිම්නයක හුදෙකලාව සීමිත දර්ශනයක් පෙන්නපු වෙලාවේ ධර්මසිරි කියනවා, ‍ෆිල්ම් එක විසිරෙනවා මට දැනෙන්නේ නෑ වගේ අදහසක්. බුඩී එක හරිම නිහතමානීව භාරගන්නවා. මට ඒ වෙලාවෙ ආපු ලොකුම ප්‍රශ්නේ උනේ තුන්වෙනි යාමය ස්ක්‍රිප්ට් එක, ඩිරෙක්ශන් වගේම එඩිටින්ග් සුපවයිසර්  වුනු ධර්මසිරිට නිම්නයක හුදෙකලාව මිස්වෙන්නේ ඇයි කියලා. ඒ ධර්මසිරි සහ බූඩීගේ කන්ටෙක්ස්ට් දෙකේ වෙනස නිසා වෙන්න ඇති ධර්මසිරිට 'නිමනයක හුදෙකලාව' හුදෙකලාවක් විදියට පේන්නේ.

මම ලංකාවේ ෆිල්ම්ස් නම් වලින් ආසම තුනක් තියනවා.

1.අක්ෂරය

2.සුළඟ එනු පිණිස

3.තුන්වෙනි යාමය

ඒ තුනෙනුත් 'තුන්වෙනි යාමය' තමයි ටිකක් ෆීස් කරවන නම නැත්නම් රොමෑන්ටික් නම. මේ ලියන්නෙත් රැයේ තුන්වෙනි යාමය ගෙවෙන මොහොතේ. මහ රෑ එළිවෙන්න කිට්ටුව කලින් දවස ගැන හිතත්දී දැනෙන්නේ, ජීවිතයේ සැදෑසමය ගෙවෙන මිනිහෙකුගේ අතීතාවර්ජනය වගේ දෙයක්. 

අපේ පටන් ගැන්ම, අපි ඉපදුනේ කොහොමද කියන එක පොඩි කාලේ ආපු ප්‍රශ්නයක්. කවුරු හරි ගෙනත් දුන්නා වගේ එකකට එහා යතාර්තයක් ඒ කාලේ හම්බ උනේ නෑ. ඒ එක්ක පාතාල සෙක්ස් එඩියුකෙශන් එකක් එක්ක ඒ ඒ දේවල් තේරෙන්න පටන් ගන්නවා. කොහොමද අපි එන්නේ, කොහොමද ඇති වෙන්නේ වගේ දේවල්. මම පළවෙනි පාරට පෝර්න් වීඩියෝ එකක් බලන්නේ 6 වසරෙදි වගේ. ඒ ඉස්කෝලෙදී 6-7 දෙනෙක් එකතුවෙලා. පොඩි ෆෝන් එකකින් බලපු පට්ට ලෝ කොලිටි 3GP වීඩියෝ එකක්. ඒක ඒ කාලේ 3D වගේ බැලුවේ. එච්චරටම ඉන්ට්‍රෙස්ටින්ග්. ඒ වීඩියෝ එකේ සීන්ස් ටික තාම මතකයි. සෙක්ස් කුතුහලය හොඳටම එන කාලයක් ඒක. ඊට පස්සේ සෙක්ස් දිහා බලන්න පටන් ගන්නේ ඒ වගේ එක්ස්පීරියන්ස් එක්ක. ඉපදෙන්නේ කොහොමද, ගැහැණු පිරිමි වෙනස් වෙන්නේ ඇයි, ඉපදෙන්නේ කොතනින්ද වගේ පොඩිම කාලේ ආපු ප්‍රශ්න වලට උත්තර හම්බවෙන්නේ මේ පෝර්න් බලන්න පටන් ගැනීමත් එක්ක. ඒ අපේ එඩියුකේශන් සිස්ටම් එකේ තිබ්බ අවුල නිසා. සැකය නැතිවෙලා යනවා. සෞඛ්‍ය පාඩමේ ස්කිප් කරන සෙක්සුවල් එඩියුකේශන් අපි අවධිමත්ව ඉගන ගන්නේ ඒව තුළින්. 

ඉතිං තුන්වෙනි යාමය බලද්දී ආයේ රෝල් වෙන්නේ මේ අවුල නේද කියල් හිතුණා. අම්මයි තාත්තයි හොරෙන් සෙක්ස් කරනවා. හොරකමකට නැත්නම් වැරදි වැඩකට යනව වගේ ෆිල්ම් එකේ ඒ දෙන්නා සෙක්ස් කරන්න යන්නේ. ඉතිං ළමයට (පර්සිට) ඒ ගැන එන කුතුහලය වඩාත්ම සාධාරනයි. පර්සි යන්නේ ඒ කුතුහලය සන්සිදුව ගන්න. ඒකෙන් වෙන්නේ වැරද්දක් වගේ හැංඟිලා අම්මයි තාත්තයි සෙක්ස් කරන එක පුතා බලන් ඉන්න බව දකින තාත්තා අර්බුධයට යනවා. කුඩා පර්සිට තාත්තගේ පහරදීම් හමුවේ සෙක්ස් කියන දේ නිල් වෙනවා. ඒක හොදටම දැනෙන්නේ වසන්ත කොටුවැල්ල විසින් ඒ කැරැක්ටර් එක නිරූපනය කිරීමත් සමඟ. වසන්ත පර්සිට ආවේශවෙනවට වඩා වෙන්නේ පර්සි වසන්තට ආවේශවෙන එක. 

සෙක්ස් කියන්නේ පර්සීට කුණුහර්පයක්. ඒ වගේම භයානක මිශන් එකක්. ඒ මිශන් එක කොහොමද සක්සස් කරගන්නේ කියන දෙගිඩියාවෙන් තමයි ඔහු කසාද බඳින්නේ. ඒකයි හනිමූන් එකට ඈතම ජනශූන්‍ය ප්‍රදේශයකට ඔහු යන්නේ. මිශන් ෆේල්. ඔහුට බැරි වෙනවා ඒක. පොඩිකාලේ ආපු ගිල්ට් එකෙන් බෑ ඔහුට මිදෙන්න. ‍මුලු ෆිල්ම් එකේම යන්නේ මේ මෙන්ටල් ඉශු එකෙන් ගැලවෙන්න කරන අරගලය. 

අපිව ආයේ හෝල්ඩ් වෙන්නේ කේමදාසගේ මියුසික් එක්ක. ප්ලොට් එක එකට එකතුකරලා ලොකු ඩෙප්ත් එකකට අපේ මනස ගෙනියන්න ඒ මියුසික් ගොඩක් උදවුකරනවා. මියුසික් නැත්නම් මේ ස්ට්‍රක්චර් එකෙන් කතාව කියන එක ධර්මසිරිට කරන්න අමාරුයි. ඒ වගේම ඇන්ඩෘ ජයමන්නගේ කැමරාව. මියුසික් සහ කැමරා වර්ක් එක තුන්වෙනි යාමයට බලපාන්නේ 'ලුණුමිරිසක' ලුණුයි මිරිසුයි වගේ. ඒ දෙක ලොකු දුරක් ‍ෆිල්ම් එක අරං යනවා.

-තරිඳු ජයරත්න.