මේ දිනවල ශ්රී ලංකාවේ පවතින දේශපාලන අර්බුදය හා සම්බන්ධ පුවත් වාර්තාකරණයෙන් මඳකට මිදී මා පසුගිය දිනක කොළඹ තිඹිරිගස්යාය බලා ගියේ, තරමක වෙනස් ආකාරයේ පුවතක් වාර්තා කිරීම පිණිසය.
තිඹිරිගස්යාය මංසන්ධියෙන් හැරී මුරුත්තෙටුවේ ආනන්ද හිමි මාවතේ මඳ දුරක් යත් ම දකුණුපස පිහිටා ඇති අවන්හලක් මාගේ ගමනාන්තය විය. එය විශේෂ අවශ්යතා සහිත තරුණ තරුණියන් සේවය කරන අවන්හලකි.
අවන්හලේ දොරටුව අසල සිනහ මුසු මුහුණින් පසුවන තරුණයන් දෙදෙනෙකි. රථයෙන් බැස අවන්හල වෙත පිය නැගූ මා පිළිගත් තරුණයන්ගෙන් එක් අයෙකු මාහට හස්ත සංඥාවෙන් යමක් පැවසීය. ඔහු නැවත නැවතත් හස්ත සංඥාවෙන් කී දේ තේරුම් ගැනීමට අපොහොසත් වූ මාහට ඇති වූයේ තරමක අසරණ හැඟීමකි. මාගේ අවශ්යතාව හස්ත සංඥාවට පරිවර්තනය කර ගැනීමට තරම් දැනුමක් මා හට නොවීම පිළිබඳ ඇති වූයේ සියුම් ලැජ්ජාවකි. තරුණයාගේ මුවග තවමත් මිත්රශීලී සිනහවකි.
"සර් මෙතන කෑම ගන්නව ද?, නැත්නම් ගෙනියන්න ද?" අපගේ සංවාදය ඇස ගැටුණු අවන්හල තුළ සිට පැමිණි තරුණියක් මගේ අවශ්යතාව විමසුවාය.