සුවපහසු දිවියක් එපා කටුක දිවියකට සවියක් ඇත්නම්

ජගත් මනුවර්ණව අපට මුණගැහුණේත්, මිත්‍රත්වයක් හැදුණේත් කලා ලෝකයේ සම්බන්ධතා නිසා නොවෙයි. පොලීසියෙන් වෙඩි පහර කෑ අසරණයෙකුගේ අයිතිවාසිකම් සටනකදී වෙඩි පහර කෑ කෙනාගේ පවුල දිරිමත් කරන්නට ජගත් මනුවර්ණ පැමිණ සිටින අයුරු දකින්නට ලැබී තිබෙනවා. එසේ නැතිනම් පන්සලක නින්දගම් ලෙස හඳුන්වමින් නායක හිමිනමක් මිනිසුන්ගේ ඉඩම් කොල්ලකන මොහොතක අසරණ වූවන්ගේ ඉඩම් අයිතීන් වෙනුවෙන් කරන සටනක් මැද ජගත් මනුවර්ණව දැකිය හැකියි. රූපවාහිනී නාලිකාවල කැමරා නොතිබුණු තැන්වල, අයිතිවාසිකම් අරගලයක යෙදෙන මිනිසුන්ව දිරිමත් කරන්නට ඔහු අදහස් දක්වන අන්දම අපට දකින්නට ලැබී තිබෙනවා.

රංගන ශිල්පීන් ප්‍රසිද්ධ වෙන තරමට සමාජ, දේශපාලන ප්‍රශ්න ගැන කතාකිරීමෙන් හැකිතරම් ඈත්ව, තමන්ගේ ජනප්‍රියත්වය ආරක්ෂා කරගැනීම දෙසට අවධානය යොමු කරනවා. සුළුතර කණ්ඩායම්වල අයිතිවාසිකම් ගැන කතාකිරීම කොහොමත් කරන්නේ නැහැ. එයින් බහුතරය තරහා වෙන්නට ඉඩ තියෙන හින්දා. ඒත් මේ රංගන ශිල්පියා ප්‍රසිද්ධ වෙන්නට වෙන්නට තව තවත් දේශපාලනයේම යෙදෙනවා. සුළුතර කණ්ඩායම් වෙනුවෙන් කතාකරනවා. එය මෝඩකමක්දැයි විටෙක හිතෙනවා. ඔහුගේ සමකාලීන මිතුරන් එය මෝඩකමක් ලෙස සලකමින් ජගත්ව විවේචනය කරන අන්දමත් අපි දැක තිබෙනවා. එසේ වුව දේශපාලනය කියන්නේ ජගත්ගේ තෝරාගැනීමක්. අපට ඒ තෝරාගැනීම ගැන ජගත්ගෙන් විමසන්නට ඕනෑ වුණා.

තෝරාගැනීම

ජගත් මනුවර්ණගේ පරම්පරාවේ සමකාලීන කලාකරුවන් නිතර කී කතාවක් තියෙනවා. ‘අපට අසාධාරණයක් වුණොත් අපි වෙනුවෙන් ඉස්සරහට ගිහින් කතාකරන්නේ ජගා තමයි.’ ඔවුන් මනුවර්ණ ගැන කියන්නේ එහෙම. පුංචි නිවසක කුලියට ජීවත්වූ ජගත් මනුවර්ණව හෙවත් ජගාව අපි මුණගැහුණේ සෙනසුරාදාවක හැන්දෑවේ. සුපුරුදු සැහැල්ලූවෙන් ඔහු අපව පිළිගත්තා. ඔහුගේ සමකාලීන මිතුරන් කී කතාව ගැන අපි ඔහුගෙන් විමසුවා.

‘මාත් එක්ක දිවට දිව ගාගෙන හිටපු යාලූවෝ මා ගැන හොඳට දන්නවා. කොළඹ ඇවිල්ලා මේ විෂයේ අයන්න කියවපු කාලේ ඉඳන් ඔවුන් මාව දන්නවා. අපි එකිනෙකාගේ සිතුම් පැතුම් හොඳින් දන්නවා. එකිනෙකාට තිබුණු අවශ්‍යතා ගැනත් හොඳින් දැනගෙන හිටියා. අපි එකට දේශපාලනය කරගෙන හිටපු අය. සමාජවාදී කලා සංගමයේ ඉඳලා. අපි හැමෝටම තිබුණා දේවල් සම්බන්ධයෙන් අරගල කිරීමේ වුවමනාවක්. ඔය කාලයේදී යම් සංකේතීය ප්‍රාග්ධනයක් හිමිකරගත් පුද්ගලයා බවට මමම පත්වුණා. මොකද ඒ කාලයෙ රූපවාහිනියේ නිවේදකයෙක් විදියට මම වැඩකළා. මිනිස්සු මාව මුලින්ම දැනගත්තේ එතැනින්. මට පොඩි හඳුනාගැනීමක් ලැබුණා. ඒ කාලෙ ඉඳන්ම මම හිතුව දෙයක් තමයි මට තියෙන සංකේතීය වටිනාකම නැවත සමාජය වෙනුවෙන් යොදවන්න ඕනෑ බව.’

ජගත් එසේ කීවත් ඔහුගේ සමකාලීන කලාකරුවන් බොහෝදෙනෙක් අද ජනප්‍රිය කලාකරුවන්ව සිටිනවා. ඒත් ඔවුන් ජගත් මෙන් ඍජු දේශපාලනයේ යෙදෙන්නේ නැහැ. ඔවුන් ඒවා සම්බන්ධයෙන් නිහඬව ඉන්නට උත්සාහ කරනවා. ඒ ගැන ජගත් කියන්නේ මෙහෙම.
‘මම හිතන විදිය වැරදි වෙන්නත් පුලූවන්. ඒත් මම තවම ඒ දේශපාලනය විශ්වාස කරනවා. මම තවත් යාලූවෙක්ට මගේ දේශපාලන වැඩවලට ආරාධනා කරන්න තරම් හදිස්සි වෙන්නෙ නෑ. ඒ කියන්නෙ, උඹ දැන් ජනප්‍රිය නිසා ඇවිල්ලා දේශපාලනය කරපං කියලා යෝජනා කරන්නෙ නැහැ. ඒත් මට තියෙන දේ සමාජ දේශපාලන කටයුතු වෙනුවෙන් යොදවන්න මම කැමතියි.’

අහිමිවීම්

ඔහු 2014 අවසාන කාලයේදී රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට එරෙහිව සටන් කළ කෙනෙක්. අලූත් පරපුර සමඟ ඔහු එකල වැඩකළා. බොහෝ දෙනෙකු ‘ලැම්බෝගිනි කතාව’ ලෙස හොඳින් දන්නා ප්‍රකාශය කළේත් ඒ සටන්වලදීමයි. සාමාන්‍ය මිනිසුන් සමඟ සංවාදයක නිරතවීමට කුඹුක්ගැටේ ගම්මානයට ගිය කලාකරුවන්ට පහරදෙන්නට උත්සාහ කිරීමක් නිසා වේදනාවට පත්ව සිටි මොහොතක, ඔහු එදා කතාකළ වචන කිහිපයකට සීමා වී ඔහුව විවේචනය කරන අය අදත් ඉන්නවා. කුඹුක්ගැටේදී කලාකරුවන්ට පහරදීමට උත්සාහ කළ මැරයන්ගේ පහත් ක්‍රියාව අද හැමෝටම පාහේ අමතක වුණත්, එයට එරෙහිව ඔහු කළ කතාව අමතක නොවීම කෙසේ විග්‍රහ කරගන්නද.

කොහොම වුණත් ඍජුව දේශපාලන අදහස් දැක්වීමට එදා ජගත් මනුවර්ණ කළ තෝරාගැනීම නිසා ඔහුට අහිමි වූ දේවල් බොහෝයි. එහෙත් අරගල කිරීම කියන්නේම ඔහුගේ තෝරාගැනීමක්. 
ඒලෙවල් ඉවරයි ටෙලිනාට්‍යය තිරගත වීමෙන් පසු යුගය අපට සිහිවෙනවා. එතෙක් ටෙලිනාට්‍යවල හා සිනමාවේ සිටි වීරයන්ට සම්ප්‍රදායික පෙනුමක් තිබුණා. සුදු ඡවි වර්ණයත්, පෘෂ්ඨිමත් සිරුරත් ඒ වීරයන්ට හිමිවුණා. සුවපහසු ජීවිත ඒ වීරයන්ගේ පෙනුමේ තිබුණා. එහෙත් අතිශය ජනප්‍රිය වූ ඒලෙවල් ඉවරයි නාට්‍යයේ සිටි ජගත් මනුවර්ණ ඊට වඩා සම්පුර්ණ වෙනස්, රළු පෙනුමක් තිබුණු කෙනෙක්. සුන්දර පෙනුම වෙනුවට රංගන හැකියාවෙන් වීරයාගේ චරිතය පෙන්වූ කෙනෙක්. විකල්ප වීරයෙක්.

එවැනි පෙනුමක් තිබූ වීරයන් මීට කලිනුත් ලංකාවේ සිනමා, ටෙලිනාට්‍ය ලෝකයේ සිටි බව ඇත්ත. එහෙත් ප්‍රේක්ෂකාගාරය හෝ නිර්මාණකරුවන් ඔවුන්ව දිගින් දිගටම වීරයන් ලෙස නිර්මාණවලට යොදාගත්තේ නැහැ. එහෙත් ජගත් මනුවර්ණලාගේ කාලය වෙද්දී තරුණ පරම්පරාව විකල්ප වීරයන්ව පිළිගන්නා තත්වයට පත්වුණා. පුළුන් බෝල පෙනුමක් වෙනුවට රංගන හැකියාවක් තිබුණු වීරයෙක්ව ප්‍රේක්ෂකාගාරයට ඕනෑ වුණා. මෑතකදී තුමිඳු දොඩම්තැන්න ජනප්‍රියම නළුවාට හිමි සම්මානය ලැබීම ඒ තත්වයේ උපරිමයයි. මෑත කාලයේදි ලංකාවේ තරුණ පරම්පරාව දකුණු ඉන්දීය නළුවන් වන ධනුෂ්, විජේ සේදුපති වැනි කළු, රළු හා පුළුන් බෝල පෙනුමක් නැති වීරයන්ව ආදරයෙන් වැළඳගනිද්දී ලංකාවේද එවැනි නළුවන්ට ඉඩකඩ විවෘත වුණා

මනුවර්ණගේ චරිතය එදා ප්‍රේක්ෂකයන් ආදරයෙන් වැළඳගත් නිසාම, අතිශය ජනප්‍රිය හා දැවැන්ත රංගන ශිල්පියෙක් වීම සඳහා මාර්ගය මනුවර්ණට විවෘත වුණා. තමන්ට ලැබුණු ප්‍රසිද්ධ නිර්මාණ බාරගැනීමත්, ඒවා උපරිමයෙන් කරමින් තවත් නිර්මාණවලට මඟ විවෘත කරගැනීමත් ඔහු කළ යුතුව තිබුණා.

එහෙත් ඒ සියල්ලටම වඩා ජගත් මනුවර්ණගෙන් එක් දෙයක් අපේක්ෂා කෙරුණා. ඒ කට පියාගෙන සිටීමයි. එහෙත් ඔහු 2014 අග ඍජු දේශපාලනයක නිරත වෙමින්, ඔහුට ආදරය කළ සිංහල කතාකරන ප්‍රේක්ෂක ප්‍රජාවෙන් අඩකට වැඩි පිරිසකගේ ආදරය අහිමි කරගත්තා. එදා ඒ තීරණය නොගත්තානම්, දැන් සිටින තත්වයටත් එහා ගොස් ලංකාවේ අංක එකේ ටෙලිනාට්‍ය හා සිනමා වීරයෙක් ලෙස ජගත්ව පිළිගැනෙනු නොඅනුමානයි. ඔහු අහිමි කරගත් දේ ගැන අපි ඇහුවා.

‘අහිමිවුණ දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒ ගැන කණගාටුවක් මට නෑ. මම කරන දේත් එක්ක එකඟ වෙන ඉතා සුළු පිරිසක් අපේ ක්ෂේත්‍රයේ ඉන්නවා. ඒ වගේම ඕක කරන්න එපා ජගා, උඹ ආට් කරගෙන හිටපං කියලා කියන පිරිසකුත් ඉන්නවා. ඒ අයගෙන් සමහරු මට ආදරේට එහෙම කියනවා. තව සමහරු මම ඕනෑ නැති දෙයක් කරනවාය කියන අදහසින් උපදෙස් දෙනවා. මම කිරලා වැඩකරනවා. මම හරි කියලා විශ්වාස කරන දේ මේ වෙලාවේ කරනවා. ඒත් ලංකාවේ කලාව ඇතුලේ මම අපේක්ෂා කරන දේශපාලනය කරන්න බෑ. මම අධ්‍යක්ෂවරයෙක් බවට පත්වුණත් යන්න පුලූවන් දුරෙහි සීමාවක් තියෙනවා. ඉතින්, මට දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයෙක් වෙන්නම සිද්ධවෙනවා.

මගේ මතවාද සමාජය දැනගත්තේ ඔය ලැම්බෝගිනි කතාවෙන්. ඒ ප්‍රකාශයෙන් පස්සේ රටෙන් බාගයක්ම මාත් එක්ක තරහයි. මූ නළුවෙක්ද කියලා ඇතැම් අය ප්‍රශ්න කළා. මාව අඳුනන්නෑ වගෙත් හැසිරෙන්න ගත්තා. මේ ප්‍රතික්ෂේප කිරීම එන්නේ කොතැනින්ද කියලා මම දන්නවා. මා සතුව යම් වටිනාකමක් තියෙනවානම්, මගේ දේශපාලන පෙනී සිටීම නිසා ඒ වටිනාකම් හඳුනාගන්න ඔවුන් කැමති නෑ. මම කලිනුත් කිව්වේ ඒකයි. අපට හැමදේම ආරක්ෂා කරගන්න බෑ. අපට අහිමි කරගන්න වෙන දේ වැඩි වෙන්න පුලූවන්.’

අනෙක් පැත්තෙන් නිහඬවම සිට මේ ක්ෂේත්‍රයේ ඉහළට ගොස් හඳ අල්ලන්නටදැයි ජගත්ට හිතෙනවා ඇති. ඒ ගැන ඔහු මෙහෙම කිව්වා.

‘මම නිතරම හිතන දෙයක් තමයි මේ විෂය ඉගෙනගෙන, ක්ෂේත්‍රයේ ඉහළට යමින් සුඛිත මුදිත ජීවිතයක් ගත කරන්න අපට පුලූවන්. මේ දැන් වුණත් දේශපාලන වැඩ අත්හැරලා දාලා ඒ තැනට යන්න පුලූවන්. කරන්න අමාරු වැඩක් නෙවෙයි. ඒත් මම සිනමා ලෝකයේ වීරයෙක් වුණා කියලා හිතමු. එහෙම වෙලා මට ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙන්නෙ කොහේද. වීරයන් අහිමි ඇත්ත සමාජයේ නේද අපට මිනිස්සු විදියට ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙන්නෙ. ඒ ඛේදවාචකයට මම විතරක් නෙවෙයි, අපට පස්සේ පරම්පරාවටම මුහුණදෙනවා. ඉතින්, මේ කරන දේවල්වලින් අහිමි වෙන දේවල් වැඩි බව මම හොඳටම දන්නවා. ඒත් ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ. මේක අමාරු තෝරාගැනීමක් තමයි. තවත් කෙනෙකුට මගේ තෝරාගැනීම කරන්න කියලා යෝජනා කරන්නෙ නැත්තේ ඒ හින්දයි.

ගොඩක් වෙලාවට අපට තෝරාගන්න සිද්ධවෙන්නේ අඩු නපුර. පසුකාලීනව ඒක නපුර බවට පත්වෙනවා. මම ගන්න තීරණ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමේ හැකියාවක් මට තියෙනවා. මොකද මම එක් ආණ්ඩුවකට විරුද්ධව දේශපාලනය කළාට, ඊළඟට පත්වුණ ආණ්ඩුවෙන් කිසිම වාසියක් ගන්නෙ නැහැ. තනතුරක්වත් ගන්නෙ නැහැ. ඒ වෙනුවට අපි කළේ අපිම පත් කරගන්නා ලද බල ව්‍යුහයට එරෙහිව නැවත වතාවක් අරගල කිරීම. ඉතින් ආයෙමත්, දේවල් අහිමි වෙන්නයි පටන්ගන්නේ. කිසිවක් හිමිවෙන්නෙ නෑ.’

තර්ජන

අහිමිවීම් ගැන කියද්දී ජගත් මනුවර්ණ තර්ජනවලට මුහුණදුන් බවත් අමතක කළ නොහැකියි. මේ කතාකරන්නේ බලවතුන්ගේ ජීවිත තර්ජන ගැන නොවෙයි. කුඹුක්ගැටේදී අලූත් පරපුරේ කණ්ඩායම මුහුණදුන් තර්ජනවලට සමාන ඒවා. ඔහු තවම බස්රථවල, ත්‍රිවිල්වල ගමන් බිමන් යන කෙනෙක්. මහපොළොවේ ඉන්න කෙනෙක්. ඉහළම පන්තියේ රෙස්ටුවරන්ට්වල නොව, සාමාන්‍ය මිනිසුන් ඉන්න පුංචි අවන්හන්වල මධුවිතක් ගන්නා කෙනෙක්. රුපියල් සීයේ රතුබත් කඩවලින් බත් කන කෙනෙක්. ඒ නිසාම ඔහුගේ දේශපාලනයට අකැමති තරුණ කණ්ඩායම්වලින් පහරකෑමේ අවදානම්වලටත් ඔහු මුහුණදී තිබෙනවා. එහෙත් ඒ තර්ජන මැද්දේ ජීවන යාත්‍රාව පැදයෑමට ඔහු සූදානම්.

‘මම විතරක් නෙවෙයි. මාධ්‍යවේදියෙක් විදියට ඔයාත්, අපේ ඉස්සරහා ගෙදර ඉන්න කෙනාත් ඇතුලූ හැමෝගේම ඊළඟ මොහොත අවිනිශ්චිතයි. හෙට දවස ගැන විශ්වාසයක් නැහැ. පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ අපට තවදුරටත් මේ සමාජය සුරක්ෂිතයි කියලා කියන්න බැහැනේ. කිසිදු වරදක් නොකරපු කුඩා දරුවන් ඇතුලූ බොහෝ දෙනෙකුගේ ජීවිත ක්ෂණයකින් අහිමිවුණා. මේ අනතුර නිර්මාණය කළේ කවුද. ඒ නිර්මාණය කළ අයට අපි විරුද්ධ වෙන්න එපැයි.

සමාජයේ යම් මට්ටමක ජනප්‍රියත්වයක් තියෙන කෙනෙක් මේ වගේ ජීවිතයක් ගත කරනවානම් එයාට සම්පත් ටිකක් තිබිය යුතුයි. උදාහරණයක් විදියට රංගන ශිල්පියෙක් වුණාම එදිනෙදා බස්වල ගමන් කිරීම ප්‍රයෝගිකව අසීරුයි. ඒ නිසා බස්වල ගමන් කරනවා වෙනුවට වාහනයක යන්න එන්න ඕනෑ. ඔයවගේ වෙනස් ජීවන ශෛලියක් අනුගමනය කරන්න වෙනවා. ඒත් මම එහෙම ජීවිතයක් නඩත්තු කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. මම බස්වල යනවා එනවා. එළියේ සමාජයේ ඉන්නේ අපි දරණ දේශපාලන මතය නිවැරදිවම කියවාගත්තු මිනිස්සු නෙවෙයි. අපේ දේශපාලනය ඉතාම ද්වේශසහගතව බාරගත් අය ඉන්න ඉඩ තියෙනවා. අපේ මතවාදවලට මතවාදී උත්තරයක් වෙනුවට ශාරීරික ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන් උත්තර දෙන්න උත්සාහ කරන අයව මහපාරේදී මුණගැහෙන්න ඉඩ තියෙනවා. මට මොබ් ඇටෑක්වලට මුහුණදීලා තියෙනවා. ඒත් ඒවා ප්‍රචණ්ඩකාරී වෙලා නැහැ. බොහෝවිට තත්වය සමනය කරගන්න පුලූවන් වෙනවා. ඒ අතින් ගත්තාම මේක ඇඞ්වෙන්චර් ලයිෆ් එකක්. මම ඒ ඇඞ්වෙන්චර් එකට කැමතියි. මේ ත්‍රාසය ඇතුලෙ සතුටින් ජීවත්වෙන්නෙ කොහොමද කියන එකයි මම හොයන්නේ.’

බෲස්ලිගේ ප්‍රසිද්ධ කියමනක් සිහිවෙනවා. ‘කිසිම විටෙක සුවපහසු ජීවිතයක් ප්‍රාර්ථනා නොකරන්න, දුෂ්කර ජීවිතයකට අවශ්‍ය ශක්තිය ප්‍රාර්ථනා කරන්න’ කියලා බෲස්ලි කීවා. ජගත් මනුවර්ණ මේ පාඨය දැඩිව විශ්වාස කරන්නෙක්. ‘මට සුවපහසු ජීවිතයක් එපා. මැරෙනකල් කකුල් දෙක බිම ගහගෙන ජීවත්වෙන්නයි ඕනෑ.’ මනුවර්ණ එහෙම කියනවා.

දේශද්‍රොහියෙක්

ඇත්තෙන්ම ජගත් මනුවර්ණලාගේ දේශපාලනය මොකක්ද. එය දේශද්‍රෝහී දේශපාලනයක්ද. දේශප්‍රේමින් ලෙස පෙනීසිටින අයව මනුවර්ණලාව හඳුන්වන්නේ දේශද්‍රෝහීන් ලෙස. ඒ ගැන අපි විමසුවා.

‘සමාජ ප්‍රගමනයක් වෙනුවෙන් සටන් කරන යම් කෙනෙක් ඉන්නවානම්, ඔහුගේ අරගලකාරී ජීවිතය දේශප්‍රේමය විදියට හඳුන්වන්න පුලූවන්. දේශද්‍රෝහියා විවිධ විදියට වරනඟන්න පුලූවන්. ඊලාම් යුද්ධය තියෙද්දී ඒක වරනැඟුවේ එක විදියකට. දැන් තව විදියකට. ඒක කාලෙන් කාලෙට විවිධ අයට ආරෝපණය කරන වචනයක්. මධ්‍යකාලීන යුරෝපයේ මායාකාරයන්ව ගිනිතබා මරාදැම්මා. ඇත්තටම කළේ මායාකාරයන්ව මරා දැමීම නෙවෙයි. පැවති ආගමික විශ්වාස, සමාජ දැනුම, ආයතන පද්ධති ගැන වෙනස් විදියට හිතපු අයව මායාකරුවන් ලෙස නම්කරලා මරාදැමීමයි කළේ. පැවති තත්වයන් ප්‍රශ්න කරමින් නව දැනුම නිෂ්පාදනය කරපු අයව මායාකාරයන් විදියට නම්කරලා පුච්චචලා මැරුවා. අද පුච්චලා මැරුවේ නැතත්, ඒ තත්වය වෙනස් වෙලා නැහැ. පවතින තත්වය ප්‍රශ්න කරමින්, නව දැනුමක් නිෂ්පාදනය කරන අයව සමාජයක් දකින්නේ පවතින තත්වයට එරෙහි ද්‍රෝහීන් පිරිසක් විදියටයි. සමහරවිට දේශප්‍රේමය නමින් කරන දේවල් නිසා සමාජය ගව්ගාණක් පස්සට යනවා. ඒ නිසා තේරුම් ගන්න ඕනෑ අපි දේශප්‍රේමය නමින් කරන දේවල් කොයිතරම් සර්ව සාධාරණද කියලා.’

මේ වෙලාවේ සමාජ මාධ්‍යවල අලූත් පරපුර කොහේදැයි ගොඩක් අය විමසනවා. පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයෙන් පසුව ජගත් මනුවර්ණ ක්‍රියාකාරිකයෙකු ලෙස මේ ඛේදවාචකයට පිළිතුරු සෙවීම වෙනුවෙන් සාකච්ඡාවලට එක්ව සිටිනවා. ‘කීබෝඩ් වොරියර්ස්ලා වෙලා ඉන්නවාට වඩා එළියේ කරන්න වැඩ ටිකක් තියෙනවා. අපි අහවල් වැඬේට ගියා කියලා සෙල්ෆි ගහලා ෆෙස්බුක් එකේ දාන එක නෙවෙයි වැඬේ. අපි කරන වැඬේ ප්‍රතිපලය හොඳනම් එච්චරයි. මට වීරයෙක් වෙන්න ඕනෑ නැහැ.’ ඔහු එසේ කියනවා.

තරිඳු උඩුවරගෙදර 
අනිද්දා පුවත්පත