මේක නම් ටිකක් වෙනස් පොඩි කතාවක්...
කාලෙකට කලින් කුමාරතුංග මුනිදාස ශූරීන් එක්තරා සම්මේලනයකට සහභාගි උනා. සාමාන්‍යයෙන් කවියක් ලියනකොට ගොඩක් දේවල් හිතන්න ඕනනේ. එළිසමය (කවියක අවසන් අකුරු එක සමාන වීම), යතිය (වචන අතර විරාමය), අර්ථාන්විත බව, කාව්‍යෝක්ති ආදී දෑ...
මේ සම්මේලනයේදී කුමාරතුංගයන්ට එක් කාන්තාවක් අභියෝගයක් කරා. ඒ තමා අකුරු දෙකේ වචන හතරකින් කවියක් කියන්න කියලා. හැබැයි මේ කවියේ එළිසමය, අර්ථාන්විත බව, අනුප්‍රාසය ආදී දෑ සියල්ල අඩංගු විය යුතු බවද ඇය කීවා.
කුමාරතුංගයන් වේදිකාවට නැග්ගා. දැන් වේදිකාව මීයට පිම්බා වගේ. නැගලා පහළ බැලුවම දැක්කා ඒ කාන්තාවගේ සාරි පොට මදක් පහලට වෙලා තියෙනවා. මේක දැකපු කුමාරතුංගයන් මේ කවිය කිව්වා.
අනේ
පනේ
තනේ
වැනේ
මේකෙ තේරුම මේකයි හැබැයි. පේන එකම නෙමේ. මෙක දහම් ගැටයක්. තේරුම තමයි...
අනේක
ප්‍රාණීහු
තෘෂ්ණාවේ
වැනසෙත්
මේක කිව්වට පස්සෙ ශාලාවේ හිටපු හැමෝම හිනා වෙවී අත්පොළසන් දීමට පටන් ගත්තා. කුමාරතුංග මුනිදාසයන්ගේ හැකියාව මොනවට පැහැදිලි වූ එක් අවස්ථාවක් ලෙස මෙය සැලකිය හැකියි. (මේ කතාව මට දැනගන්නට ලැබුනේ මගේ සිංහල ගුරුතුමා වූ රංජිත් වීරසේකර ගුරු පියාණන්ගෙන්‍ ය.)
සටහන : මිතිල ප්‍රනාන්දු
