වෛරස් එකට මාරාන්තික ප්‍රහාරය ඇවිත් තියෙන්නෙ වැක්සින් එකෙන් නෙමෙයි ස්ටේජ් එකෙන්. හෙණ සහ මාඝාතවලින් දශක කීපයකට පස්සේ `ඇන්ටික් කඩයක මරණයක්` දිහාට අසෝක හඳගම එනකොට ලයනල් වෙන්ට්ඩ් දින තුනේ දර්ශන වාර සියල්ලේම ටිකට් විකිණිලා ඉවරයි. ඒ ආරංචියෙන් පපුවට ගැම්මක් එන අතරවාරේ `2019 ජූලි මාසෙ දවසක්` ගැන කියන්න රාජිත දිසානායක ලක ලැහැස්ති වෙනවලු. 2021 විකල්ප සංස්කෘතික ප්‍රබෝධයක මඳ සුළඟ මුව ආවරණ සිපගන්න නිමේෂයේ, චින්න චින්න ආසෛ සිතුවිලි එක්ක අතට අහුවෙන මතක මංපෙත් හිතට මත්තෙන් පෑදෙනවා.
ඉතිහාසයේ නරකම අවුරුදුවල හොඳම මතක ශේෂ වෙන එක වාසනාවක්ද අවාසනාවක්ද කියල තේරුම් ගන්න අමාරුයි. `2019 ජූලි මාසෙ දවසක්` මේ අවුරුද්දෙ මැයි මාසෙදි ගේන්න සූදානම් වෙන රාජිත දිසානායක, සිය ප්‍රථම වේදිකා නාට්‍යය නිෂ්පාදනය කරන්නෙ ඔහු උසස් පෙළ ශිෂ්‍යයෙක්ව ඉන්නකොට.ඒ, 1988 අවුරුද්දෙ දවසකග නාට්‍යයේ නම, `තවත් තුන්දෙනෙක්.` රාජිත අයියගෙ `තවත් තුන්දෙනෙක්` බලන්න සෙන්ට්මේරිස් මල්ලිල ගොඩාක් එදා `හලාවත සුදසුන` ශාලාවට රොද බැන්දා. දැන් මේ සටහන ලියන්නෙ ඒ අතර සිටි, හය වසරෙ මල්ලි කෙනෙක්.
පාසල් වේදිකාවක් නොවන ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවක දිගහැරුණු නාට්‍යයක්, මේ ලියුම්කරු බලපු පළමුවෙනි වතාව ඒක. ඒ නාට්‍යයේ ප්‍රධාන චරිත තුනක් තිබ්බා. හමුදා මුරපොළක ඉහළ නිලධාරියෙක් සහ ලාන්ස් කෝප්‍රල්ලා දෙන්නෙක්. එක ලාන්ස් කෝප්‍රල් චරිතයක් රඟපෑවේ රාජිත දිසානායකමයි. අනෙක් චරිතය රඟපෑවේ, පාසලේ එවකට ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා. ඒ නළුවාගේ නම නලින් පෙරේරා. ඔහු තමයි ඒ නාට්‍යයේ සංගීතය නිර්මාණය කළෙත්. ලාන්ස් කෝප්‍රල්ලා දෙන්නා දිගටම එතනම ඉන්නකොට ලොක්කා මාරුවෙනවා.එතකොට දෙන්නා සින්දුවක් කියනවල ``එන ලොක්කයි යන ලොක්කයි රකිනු දෙවියනේ`` කියලා.
රාජිත දිසානායක වේදිකාවට පෙම් බඳිනකොට නලින් පෙරේරා සංගීතය ලුහුබඳින හැටි අපි බලාගෙන හිටියා. රාජිතගෙ ආශාව `තවත් තුන්දෙනෙක්` හැටියට පීදුණු 88 අවුරුද්දෙම නලින්ගෙ ආශාව `මේරියන්ස්` හැටියට අලුතෙන් ඉපදුණා. ලාන්ස් කෝප්‍රල්ලා දෙන්නා කලාවේ Yහන්දියකින් දෙපැත්තට ගියා. නලින් `මල මිලින වෙලා` කියනකොට රාජිත `හංසයින්ටත් මං ආසයි` කිව්වා. නලින් `මුදු කෝමල ගෑනු ළමයිනේ` කියනකොට රාජිත `ආපහු හැරෙන්න බෑ` කිව්වා. ඒක ඒ දෙන්නා හිතල ගත්ත තීරණයක්. ඒත් එකිනෙකට වෙනස් මිනිස් කණ්ඩායම් දෙකක ආදරේ මැදින් දෙන්නම ඉස්සරහට යනවා. හයවසරෙ මල්ලිගෙ, අසූ අටෙන් මෙපිට මතකයේ තිස්තුන් වසරක නිරීක්ෂණ, වචන පන්හයසීයක කෙටි සටහනකට කැටි කරන එක ලේසි නැහැ.
මේ මෑත කාලයේ දවසක, රූපවාහිනී සාකච්ඡාවකදී මේරියන්ස් නලින් හලාවත ගැන මෙහෙම කියනව. ``මම අපේ සුන්දර පුංචි ගම ගැන ආඩම්බර වෙනවා. ඒ වෙන මොකක් නිසාවත් නෙමෙයි,අපේ ගමේ කවදාවත් ජාති භේද - ආගම් භේද තිබිලා නැහැ. යුද්ධය ඉතා දරුණු අවධියේ පවා, අපේ ගමේ සාමය තිබ්බා.`` එදා දෙපැත්තට ගියත්, ලෝකය ගැන හිතන එකම විදිහෙ අදහස් රේඛාවක පය ගහගෙන නලිනුත් රාජිතත් ඉන්නව නේද කියල මේ ලියුම්කරුට ඒ වචන ඇහෙනකොට හිතුණා. හුදු මනමෝහන අතීතකාමයෙන් හෝ හිස් ඉස්කෝල ප්‍රේමයෙන් ඔබ්බෙහි තියෙන සහෝදර ආදරයකින් ඔවුන් වැළඳගන්න පුළුවන් අන්න ඒ නිසයි.
ඉතින්, 1988 ඉඳන් එදා මෙදා තුර ලොක්කො ගොඩක් මාරු වෙවී අලුත් ලොක්කො ආව. තාමත් ඇන්ටික් කඩේ එතැනමයි. මරණය කාලෙන් කාලෙට සුලබ වෙනවා. ජීවිතය රුපියලටත් යටින් බාල්දු වෙනවා. ලක්ෂ ගණනක සහෝදර මිනිස් කැලක් මාරුවෙන් මාරුවට ``එන ලොක්කයි යන ලොක්කයි රකිනු දෙවියනේ`` කියනව. ඒත් බලාපොරොත්තු අතහරින්න බැහැ. අලුත් අලුත් නාට්‍ය - අලුත් අලුත් චිත්‍රපට - අලුත් අලුත් සින්දු - අලුත් අලුත් පොත් නිර්මාණය වෙන සංස්කෘතික මඳ සුළඟ ඕන වෙන්නෙ මිනිස් නිදහස පිළිබඳ අපේක්ෂාවේ ගිනි පුපුර නොනිවී තබාගන්න. මහා ගිනිසිළුව දැල්වෙන දවසට ඒක වටියි අන්න එදාට Y හන්දියෙන් දෙපැත්තට ගිය තවත් බොහෝ උන් එක හන්දියක මුණගැසේවි.
නලින් ප්‍රමුඛ මේරියන්ස්, ආනන්ද පද්මසිරි ලියූ පදවැල්, රොෂාන් ද සිල්වාගේ සංගීතයට, `සාමේ ඉරේ රැස් දහරාවේ` නමින් ගයනවා.එහි එක තැනක මෙහෙම ගැයෙනවා. ``ලෝකෙම මේ එක යායක් වී - ලෝකෙ සැමා එක රෑනක් වී - සාමෙහි ගී රැව් නංවාලූ - ඒ දාට ලෝ සන්සුන් වේවී'
- විමල් කැටිපෙආරච්චි
ලංකා නිව්ස්වෙබ් වෙතින් උපුටා ගැනුනි
